Colombia & San Blas eilanden

Mijn soloreis gaat van start in het mooie Colombia. Afgelopen februari ben ik hier al geweest met Lisa en Kicky, een geweldige vakantie waar ik gek ben geworden op dit land. Helaas hebben we DE salsastad Cali toen niet bezocht, nu ik zo dichtbij ben wil ik deze stad niet overslaan dus hup daar ga ik. Normaal gesproken sta ik er ontspannen bij als ik op de bagage wacht, door de vorige keer sta ik hier nu toch met samengeknepen billetjes te wachten. Gelukkig voor niks want mijn backpack is na 3 vliegtuigen gewoon goed aangekomen. Taxi in, inchecken en naar bed.

Ik word wakker in een kamer met 5 stapelbedden, in de meesten ligt nog iemand te slapen. Ohja zo gaat dat in dorms, met Lin sliep ik iedere keer op een privekamer, echt luxe voor een backpacker. Maar die tijd is voorbij, vind ik helemaal niet erg maar het is wel even wennen. Ik loop naar de ontbijtruimte, vul mijn bordje en schuif aan bij twee mensen. Ze beginnen meteen leuk tegen me te kletsen. Het gaat toch allemaal zo makkelijk hier, goed begin van mijn dag. Het is heerlijk weer en we hangen lekker bij het zwembad. Ik stel voor om te gaan lunchen en een half uur later zit ik met 8 vreemde maar gezellige mensen aan tafel. Vanmorgen vertelden vier Nederlanders dat ze een tour gingen doen, ik besluit met ze mee te gaan. We rijden de stad uit en stoppen boven op een berg bij een Jezus beeld ala Rio de Jenioro (schijnen er een stuk of 20 van te zijn). We maken nog een stop en om eerlijk te zijn is het allemaal niet zo boeiend. MAAR het is wel heel erg gezellig, ik heb echt een geweldige eerste dag. We doen nog een salsales en eten bij een achnebbestentje op straat. Goedkoop en super lekker! Ik heb natuurlijk heel erg zin om te dansen, helaas is het erg rustig in de club waar we naartoe gaan. Ik hoor dat het morgen wel echt druk is, ik hoop het want hiervoor ben ik tenslotte naar Cali gekomen!

Op deze mooie nieuwe dag besluiten we mee te gaan met een Street food tour;. Deze wordt geleid door Niels, een Nederlandse man die hier sinds 7 jaar woont, hij neemt ons mee naar tentjes waar je zelf zo langs zou lopen en verteld je over buurt en de betekenissen van diverse graffiti schilderingen. Erg interessant! We eten Ceviche (met garnalen), drinken een sap van suikerriet, proeven zeker vijftien verschillende soorten fruit, gaan bijna over ons nek bij het eten van de smerigste kaas ooit en wanen ons even terug naar thuis als we een heerlijk stuk brood eten. Wat een geweldige tour. Na afloop krijgen we tijd om zelf iets te kopen; ik ga o.a voor het stuk brood deze was zo lekker (brood hier is meestal oud en droog). Naast brood wil ik ook Nutella, volgens Niels verkoopt een supermarkt die. Wel een half  uur lopen, al kwijlend loop ik naar de supermarkt, kwispelend als een blije hond ga ik die supermarkt. Na een tijdje zoeken vraag ik het in mijn beste Spaans waar de Nutella staat. En dan breekt mijn hart, ZE HEBBEN HET NIET! Met mijn staart tussen mijn benen ga ik terug naar het hostel. Ik treur natuurlijk niet te lang, ik geniet ook zo van het brood en ik maak me klaar voor een mooie salsaavond. Ik kijk mijn ogen uit, wat kunnen deze mensen geweldig goed dansen. Ik krijg een lichtelijke crush op een vrouw met een geweldig lichaam en een sexy blauwe jumpsuit, hoe zij danst het is ongelovelijk. Ik kan niet stoppen met kijken. Een paar keer vraagt iemand me te dans, het is echt best wel moeilijk ik heb moeite om ze te volgen. Zo streberig als ik ben frustreert me dit best.

Samen met Paul, Mirthe en Kirsty ga ik een paar dagen de natuur in. We pakken een 3 uur durige bus naar Buenaventura, we stoppen langs de openbare weg. Een jongen staat ons daar al op te wachten en biedt meteen zijn hulp aan (om achteraf de hand omhoog te houden).  Ik vraag me toch af hoe dat soort dingen gaan. Worden ze ingelicht door de busmaatschappij? Staan ze daar altijd in de buurt? Het is me een raadsel. Handig is het in ieder geval wel, hij neemt ons mee het dorp in en binnen tien minuten komen we aan bij ons volgende vervoersmiddel. De trein. Of is het nou een motor? Of allebei?

De spoorrails lopen hier door de jungle, langs de diverse afgelegen dorpjes. Het vervoersmiddel is hier een karretje met een overkapping, een bankje op de bodum en een motor om te rijden. We vinden dit niet raar, maar wel heel bijzonder en vooral vindingrijk. We kijken ons ogen uit en genieten van dit geweldige ritje, die nog best hard gaat met 40 km p/u. Onze tijdelijke gids is ook meegegaan en bij het uitstappen staat er alweer een andere gozer te wachten. Alleen Paul spreekt goed Spaans dus wij hebben geen idee wat er allemaal gebeurd, wel makkelijk want Paul regelt het wel. We moeten 50 cent betalen voor het betreden van het natuurgebied, hierna verlaat meneer 1 ons met een paar euro op zak en we gaan verder met meneer 2. Die wijst ons de weg naar een hotelletje. Een kamer met niks meer dan een bed en ventilator, helemaal prima, meer hebben we niet nodig. We gaan een tour doen langs watervallen en eindigen met tuben over de rivier. Op slippers gaan we op stap, dit vond onze guide niet zo verstandig hij kan ons ook schoenen huren. Onze eerste gedachte is natuurlijk kan je dat, je wilt gewoon geld, we twijfelen maar doen het toch. Gelukkig maar want in de nacht regent het hier heel veel en het is een modderbende, regelmatig zakken we weg en mijn schoen verdwijnt zelfs een keer in de modder. We gaan ook een paar keer op onze snufferds, we zitten van top tot teen onder de modder. Dotty meids en boy, heerlijk.
Na een paar uur hiken komen we aan bij de rivier, chillend op onze band dobberen we lekker in het water. Het was een mooie dag. Svonds doen we nog een biertje in combinatie met Kolonisten van katan. Een klein meisje jaar of 6 komt naar ons toe en begint meteen mijn haar te vlechten. Vliegensvlug met die kleine handjes, die ze na afloop natuurlijk ophoudt voor geld. Aan kinderarbeid werken we niet mee, we kopen een zak chips daar mag ze een handjen van mee graaien. Ze laat zich niet zomaar uit het veld slaan en komt het later nog een keer proberen. Best irritant. Maar ergens natuurlijk ook sneu, zo gaat dat hier.

We staan vroeg op en gaan met de Colombiaanse locomotief terug naar waar we vandaan kwamen. We genieten opnieuw van dit ritje. Vervolgens stappen we in een lokale bus (1 euro p.p), waar we 1,5 uur later weer uitstappen in een havenplaats. Ook daar staan de mannetjes ons alweer op te wachten, hij brengt ons naar een loket waar we een kaartje kopen voor de boot. Hij verteld ons dat de boot gaat wanneer we willen. Chill! Hij loopt met ons mee naar de eerste controle en houdt zijn hand meteen op. Maar hij krijgt niks, het is ook een klaar en maar goed ook want de boot gaat helemaal niet wanneer we willen. Hij gaat pas over 1,5 uur. Waarom zegt hij dat? We wachten toch wel, dit soort dingen zijn soms best vermoeiend. Na een wilde bootrit over de Pacific komen we aan op bestemming. Een kustplaats die er slecht onderhouden uit ziet, overal ligt afval. Ook hier wordt ons meteen een ritje aangeboden naar het hostel, we zijn die mensen een beetje zat dus besluiten op eigen houtje te gaan. Dit is niet onze beste beslissing, we banjeren door de modder. Heuvel af, heuvel op en dat gaat zo even door. Vies en bezweet komen we aan bij het hostel. "Hoezo hebben jullie je niet laten brengen?" Fuck our lifes haha, voor nog 2 euro per persoon hadden we er per boot kunnen komen. Gelukkig kunnen we er om lachen en vergeten alles weer als we tien minuten later de zee in gaan. De rest van onze dag bestaat uit boekkie lezen + slapen in de hangmat, eten en lekker op tijd naar bed.

Het is heerlijk wakker worden hier, een oase van rust midden in de jungle aan de zee. Iemand van het hostel verteld ons dat er mooie stukken strand zijn, omdat het nu eb is kunnen we hiernaar toe via iets wat nu strand is maar waar we gister nog zwommen. De hond van het hostel, Santos, vergezeld ons. Het ziet er zo anders uit nu. Na een tijdje staat het water weer hoger, we besluiten te zwemmen alleen is de stroming veel te sterk. Gelukkig vaart er een bootje langs die ons oppikt en aan land weer afzet. We lopen langs grotten en grote rotsen. Onderweg worden we gewaarschuwd dat we niet te lang moeten blijven hangen omdat het na een paar uur weer vloed wordt. Een goede tip want je bent anders echt de lul, je kan geen kant op. Het was een lekkere wandeling alleen jammer dat het niet zo mooi was. Als we terug zijn herhalen we het ritueel van gister.


Sochtends vroeg worden we in de regenstorm opgehaald per boot, we worden afgezet bij de haven waar we ons ticket laten zien. Ook dit gaat niet zo soepel, ze bellen met de maatschappij of ons ticket wel echt is. En zeggen dan dat onze boot pas over een paar uur gaat. Er gaat wel een andere maar dat is een andere maatsschappij. Dan wordt er opeens gezegd dat als we 4000 pesos (1,25 euro) per persoon betalen we toch mee mogen. Prima meneer stop die euro lekker in je hol. Ik geef een briefje van 20.000 en natuurlijk kunnen we naar het wisselgeld fluiten. We hebben erg genoten van de afgelopen drie dagen maar deze acties zijn we zat. Paul en ik zeggen de meiden gedag en stappen de bus in terug naar Cali. Ik ben blij om weer terug te zijn.

Mijn volgende drie dagen bestaan uit: bakken aan het zwembad, lekker eten op de markt en bij de Italiaan aan de overkant (beste broodje ever, water loopt me nog in de mond!), kletsen met leuke nieuwe mensen, heel hard chillen en vooral niks moeten. Salsa is erg groot in cali, in ons hostel wordt iedere avond een gratis les groepsles gegeven, daar doe ik trouw aan mee. Ook geven ze prive salsalessen, dat lijkt mij wel wat en ik besluit er iedere dag een te nemen. Dit is zo fantasisch leuk!! Ik kan best wel dansen, maar me door iemand laten leiden is voor mij op de een of andere manier heel erg moeilijk. Ik snap simpelweg gewoon niet wat die mannen bedoelen met hun handsignalen. En daar is nu gelukkig verandering ingekomen. Na mijn eerste les ging ik meteen naar een salsatent en wauw ik merkte meteen verschil. Natuurlijk heb ik nog een lange weg te gaan maar het verschil is duidelijk te merken.
Mijn tijd in Cali zit er op, ik heb genoten van de stad en van het niks doen. Nu is het tijd om naar Salento te gaan, een klein stadje midden in de bergen en natuur. Ik kom aan in mijn hostel met een lege buik, helaas zijn mijn kamergenoten allemaal moe of nog niet hongerig. Dan maar alleen eten, vaak vind ik dat wel chill maar na een halve dag alleen te hebben gereisd heb ik eigenlijk wel zin in gezelligheid. Het is niet anders. Ik vertrek uit het hostel en zie drie blonde meiden, zal ik hun anders vragen of ze gaan eten? Hmm ik weet niet, ik durf toch niet zo goed en laat het op zijn beloop. Tot er een paar paarden komen aansjesen en we aan de zijkant van de weg moeten wachten. En dan denk ik fuck het, ik vraag het gewoon. Gelukkig gaan ze ook eten en ik mag mee, ze zijn alle drie Nederlands en een paar minuten later meeten we met nog vier Nederlanders. We doen eerst ergens een biertje en gaan daarna los op de grootste nachoschaal die ik ooit heb gezien. We hebben een gezellige avond, ik ben blij dat ik ze heb durven aangesproken!

Vandaag is het tijd om weer iets actiefs te doen; een 5 uur durige hike om de super lange palmbomen te bezoeken. Dit doe ik samen met Ches, Katrin en Brent. Volgens Ches gaat het met een paar uur regen daarom besluiten we om de route in de tegenovergestelde richting af te leggen. Dat hebben we geweten, via deze route staan er nergens bordjes uiteindelijk staan we voor een dichthek, wat nu? Een man met paarden rijdt langs en zegt dat dat wel de route is. Hup het hek over en gaan met die banaan. Een leuke en pittige route, heerlijk om weer iets sportiefs te doen. En wauw wat zijn het veel palmbomen en bizar hoog. Na onze fotoshoot lopen we nog ca 2,5 naar ons startpunt. Jeep in, happie eten en terug naar het hostel. Op mijn kamer ontmoet ik een super leuke chick, Kelly, ondanks dat ik al heel veel gezellige mensen ontmoet, heb ik er nog weinig leren kennen waar ik een echte click mee heb. We gaan gezellig met een paar andere ergens eten en we balen dat we de tegenovergestelde richting op gaan. Jammer!

Salento staat naast de palmbomen ook bekend om haar koffieplantages. Ik besluit een koffie tour te doen, ik ben alleen en dat vind ik in dit  geval erg leuk. Mijn gids komt uit Venezuela en naast de gesprekken over koffie praten we ook over de huidige situatie daar en hoe hij Colombia ervaart. De tour wordt afgesloten met een bak koffie, niet te zuipen but at least I tried. Voordat ik mijn busreis van bijna 9 uur naar Medellin start besluit ik uitgebreid te lunchen. Een heerlijke vis in knoflook, van die knoflook heeft denk ik de hele bus genoten. Door de vele bochten en het achterlijke rijgedrag van de chauffeur word ik me toch een partijtje misselijk. Mijn boeren stonken zo erg dat ik deze maar liet in mijn mouw,  wat voor mij weer verschrikkelijk was want ik vergaste mezelf. Na 4 uur stopten we gelukkig waar ik meteen naar de wc rende, zo alles eruit wat een opluchting. Van Anneke, (een van de meiden met wie ik die avond in Salento had gegeten) krijg ik een wagenziektepilletje, hierdoor was de 2de helft van de reis gelukkig iets beter te doen.  Zodra ik in de taxi zit ben ik het alweer vergeten want we gaan vanavond stappen en daar heb ik onwijs veel zin in!  Anneke en ik spreken af met Marloes en Kirsty en zo is het Salento groepje weer compleet. We gaan eerst los in een techno club om vervolgens nog even lekker te bubbelen in een reaggetonbar.

Vandaag brak ik lekker uit, ik bel wat mensen en ik chill hem in de hangmat. Medellin heb ik al bezocht met Kicky en Lisa, de tours heb ik al gedaan maar ik vond het een heerlijke stad. Ik zit in hetzelfde hostel als toen, alle mooie herinneringen komen weer naar boven. Wat was het leuk, al is het ergens ook gek om hier weer te zijn zonder hun. Wieteke en Tamar sluiten zich aan bij onze groep. Ik heb hun ontmoet in de bus naar Salento en toevallig slapen we nu opzelfde kamer. Met zes Nederlandse meiden gaan we lekker een happie eten. Steenovenpizza it is.

De wekker gaat vroeg want vandaag gaan we PARAGLIDEN!!! Of althans dat was de bedoeling. Het weer is niet optimaal en er kan niet constant worden gevlogen, we wachten lang en veel maar hebben goede hoop. Al helemaal als Anneke en Kirsty de lucht ingaan. Ik krijg ook een pak aan en ben er helemaal klaar voor, maar dan betrekt het weer uit het niet een gigantische wolk komt er aan en mijn pak moet weer uit. Nooooh. Veilig gaat natuurlijk boven alles maar kut is het wel. Morgen zullen we een nieuwe poging doen. Tikkeltje chagerijnig komen we terug in het hostel, we chillen een paar uurtjes en gaan dan uiteten bij een Sushi restaurant. Die hele sushi hype heb ik nooit echt begrepen, TOT NU! Omg dit is echt een van mijn lekkerste maaltijden tot nu toe. Oh oh oh wat is dit lekker, ik ga dit zeker in Nederland ook een keer doen. Het toetje van een soort cakebeslag met koekkruimels is de kerst op de taart. Het is onze laatste avond samen en dit sluiten we af met een leuk feestje.

Met vijf uur slaap, een lichtbonzend hoofdje en heel veel zin in vandaag word ik wakker. Zal het vandaag wel lukken, vol goede moed wachten we op onze chauffeur. Verdomme na een half uur is hij er nog niet ik ben het nu zat en trek die meid nog net niet over de balie. Na een tijdje is de chauffeur er eindelijk, gassen met die hap. En hoereee we worden meteen ons pak in gehezen;  je moet heel hard rennen tot hij stop zegt, dan ga je zitten en een paar seconden later vlieg je in de lucht kijk je over de gigantische stad. Wat is dit geweldig, het voelt zo gek en krachtig tegelijkertijd. Als een vogel zo vrij zweef ik dolgelukkig rond. Kirsty en Mirte zijn in Medellin en we gaan samen eten, gezellig om die meiden weer te zien.

Ik begin deze dag met Crossfit, heerlijk en zwaar tegelijk mijn conditie is ver te zoeken. Met spaghettibeentjes ga ik naar het hostel waar ik me uit check en nog wat laatste dingetjes regel voor mijn aankomende trip; de san blas eilanden. Omdat het zo lekker was ga ik terug naar die verrukkelijke sushitent, hier lunch ik uitgebreid waarnaar ik vervolgens om 5 uur de bus in stap richting Necocli. De busrit zou 12 uur duren maar ik kom al om 3 uur snachts aan, in het donker word ik afgezet en ga opzoek naar het hotel die de maatschappij had aangeraden.

Mijn nacht is kort want om 7 uur zit ik aan het ontbijt, het is al druk op dit tijdstip. Aan een meisje Fleur, vraag ik of zij ook de San Blas eilanden tour gaat doen, dat is het geval. Ze is hier samen met haar zusje Lotte, ook de Nederlandse Michiel gaat mee. Dan onmoet ik snel de rest van de groep, drie Australische surfvrienden, een leuk stel uit Engeland en nog drie Australiers. Zo op het eerste oog een leuke groep, die worden vast 5 fantastische dagen. Met een boot varen we in twee uur naar Capurgana daar worden we opgewacht door onze reisleiders, Peche uit Costa Rica en Chloe uit Engeland. We krijgen een briefing van wat ons allemaal te wachten staat de komende dagen, we kopen de laatste dingen, duiken de zee in en vertrekken een paar uur later met de boot naar Sapzurro (Panama).

Vandaag begint onze tour echt, na her ontbijt stappen we in de boot naar de grens van Panama. Vanwege de vele drugssmokkel moeten al onze tassen worden gecontroleerd. Een voor een halen we alles uit onze kleinebackpacks, gelukkig niet de grote deze worden alleen gecontroleerd door een hond. Alles is goed en nu moeten we nog een stempel ontvangen in ons paspoort, dit duurt erg lang vooral bij de meiden die man is lekker met iedereen aan het flirten. Met alleen een stempel op zak gaan we verder in de boot, we komen aan bij een prachtig eiland waar we de hele dag lekker chillen. Net voordat het donker wordt gaan we naar onze slaapplek, super schattige hutjes vlak voor de leef area van de Kuna's. Deze bevolkinhsgroep leeft over deze eilanden en doet er alles aan om oude haar oude tradities, gebruiken en leefgewoontes in stand te houden. Dit lukt goed, de regering werkt mee en er zijn strenge regels rondom toerisme. We lopen een rondje door het dorp, het is primitief maar dikke prima de mensen lijken erg gelukkig. Na een gezellige avond gaan we moe maar voldaan naar bed.

Wauw wauw wauw, wat is het toch magisch om hier wakker te worden zo aan het water omringt met allemaal eilanden. Na een overheerlijk ontbijt (eentje zoals thuis) varen we met de boot naar het volgende eiland. Ook deze dag bestaat uit chillen, spelletjes en gezelligheid. De locatie waar we slapen is ergens anders, dit keer geen bed maar een hangtmat. Ik verheug me er op, die hangmat bevalt me wel sinds deze trip, samen met Fleur en Lotte lig ik in een ruimte gezellig! Savonds eten we een heerlijke burrito, we spelen 30 seconds en de drank vloeit rijkelijk. Het was weer een magische dag.

We arriveren bij een inieminie eilandje, de zon schijnt vol op Fleur en ik maken ons klaar voor een bak en braad sessie. Het leek goed te gaan, maar ik ben toch wel wat rood oepsie. Na de lunch gaan we naar het eiland waar we gaan slapen, weer in een hangmat, ik besluit een paar uur uit de zon te blijven, lees mijn boekje en val natuurlijk ook weer in slaap. Die dutjes gaan met erg goed af deze reis. En dan start het laatste avondmaal, iedereen begint de juichen als Peche aankomt met een grote schaal vol kreeften. Ik heb het nog nooit gegeten maar man man man wat is dit verrukkelijk! Het eten van deze trip is echt geweldig, ik kan mijn geluk niet op. Deze laatste avond wordt een bonte avond, iedereen eindigt lam in zijn hangmat.

Helaas regent het op deze laatste dag, iedereen is brak en vertoefd zo lang mogelijk in de hangmat. Na de lunch vertrekken we met de boot naar het vaste land, daar worden we opgewacht door grote jeeps. Door de jungle met slingerpaadjes gaan we weer naar de bewoonde wereld, de weg doet me niet echt goed en ik ben blij als we weer normaal rijden. Met Lotte heb ik de grootste lol in de auto, wel echt jammer dat de zusjes morgen al naar huis gaan had graag met ze door Panama gereisd. We rijden Panama City in en wauw wat is dit een indrukwekkende stad, overal zie je wolkenkrabbers en mooie gebouwen. Deze stad heeft geld dat zie je meteen. Nadat we zijn geinstalleerd in het hostel eten we nog een keer samen met de hele groep. We knuffelen Peche en Chloe gedag en gaan weer ons eigen weg. Wat waren dit geweldige dagen!